Θεωρία και πράξη

Εν αρχή ήν ο αυτοσχεδιασμός και ο αυτοσχεδιασμός ήν ο λόγος .και ο λόγος ήν προς τον άνθρωπο και ο άνθρωπος ήν ο λόγος.

Με αυτή τη φράση θα μπορούσε να αρχίζει η ιστορία της γένεσης της Μουσικής. Είτε με τις φωνές τους, είτε χτυπώντας πέτρες ρυθμικά είτε φυσώντας μέσα σε κούφια κόκαλα, αυτοί οι πρόγονοι μας που έκαναν πρώτοι μουσική, αυτοσχεδίασαν. Kαι αυτοσχεδιάζοντας ανακάλυψαν ότι βάζοντας σε ρυθμό τους ήχους που μπορούσαν να παράγουν μπορούσαν να περιγράψουν αυτό που ένιωθαν η αυτό που συνέβαινε στους ίδιους και στη φύση γύρω τους.

Ειρήνη Μπραττη: Κύμα

«Στή μια μεριά της κόψης βρίσκονται οι υπολογισμοί και η λογική,
Ολα αυτά τα πράγματα. Στήν άλλη μεριά, τ' αφήνεις ολα ελεύθερα,
χωρίς να συμμετέχεις σαν ένα συνειδητό ατομο, κι ακριβώς στην
κορυφή αυτής της κόψης του ξυραφιού συμβαίνουν τα πάντα - εκεί
όπου δεν κάνεις υπολογισμούς, αλλά κι εκεί οπού δεν τ' αφήνεις
ολα ελεύθερα. Ολη η μουσική βρίσκεται εκεί κι ολος ο αληθινός
αυτοσχεδιασμός. Αν πέσεις στη μια από τις δύο άκρες αυτής της
κόψης του ξυραφιού δεν κάνεις τίποτα - γίνεσαι σαν οποιονδήποτε
άλλο που χρειάζεται πάντα να δικαιολογεί την υπαρξή του».
Keith Jarret.

Improvised

Αυτό είναι improvised

ΣΩΜΑ, ΝΟΥΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ

Του Δημήτρη Καρατζά

Ο συντονισμός του σώματος με το νου στη διάρκεια του παιξίματος των οργάνων είναι ένα θέμα στο οποίο φαίνεται να έχει πρόβλημα ένας μεγάλος αριθμός μουσικών μια και και η διδασκαλία της τέχνης αυτής δεν το το πραγματεύεται στις περισσότερες περιπτώσεις, η το πραγματεύεται ελλιπώς .Το αποτέλεσμα είναι ότι πολλοί παίκτες υποφέρουν από εντάσεις πολλές από τις οποίες γίνονται χρόνιες και που εκτός από τη σωματική κίνηση επηρεάζουν σε πολλές περιπτώσεις και την ερμηνεία τους μια και΅μπλοκάρουν¨τη ροή της εκτέλεσης. Εντάσεις που δεν λύνονται βέβαια όταν σταματήσουμε να παίζουμε,επηρεάζουν την ψυχολογία μας , αντανακλούν στην σκηνική μας παρουσία αλλά και στην εκτός μουσικής ζωή μας.

Φυσικά συμβαίνει και το αντίστροφο. Ότι ζούμε επηρεάζει τη συνεύρεση μας με τη μουσική.

Το παίξιμο της μουσικής είναι μια διαδικασία στη διάρκεια της οποίας ο νους και το σώμα κινούνται συντονισμένα. Όσο πιο συντονισμένη είναι η κίνηση τους, τόσο πιο μεγάλος χώρος υπάρχει για την έκφραση του ψυχικού κόσμου και της φιλοσοφίας του ερμηνευτή και κατα συνέπεια τόσο πιο ¨ισχυρή΅ η ερμηνεία και η επίδραση της στον ακροατή αλλά και στον ίδιο τον παίκτη. Επιλέγω τις λέξεις παίξιμο και παίκτης γιατί τι άλλο τελικά είναι το να κάνει κανείς μουσική παρά ένα παιχνίδι με ήχους και ρυθμούς; και πως μπορεί κανείς να παίξει ένα παιχνίδι αν δεν βρίσκεται στην κατάσταση της αυθόρμητης εστίασης στην οποία βρίσκεται ένα παιδί όταν παίζει διοχετεύοντας όλη του την προσοχή (και συνεπώς την ενέργεια του) στο παιχνίδι του. Το παιδί βρίσκεται στο παιχνίδι του ΅ψυχή τε και σώματι΅!

Όμως αυτή η ενότητα ψυχής, νου και σώματος που υπάρχει και κυριαρχεί στην παιδική ηλικία χάνεται κατα τη διάρκεια της ενηλικίωσης για πολλούς και διαφόρους λόγους, λίγο πολύ γνωστούς, καθένας από τους οποίους μπορεί να αποτελέσει θέμα επιστημονικής μελέτης. Το ζήτημα της δουλειάς αυτής είναι η αποκατάσταση και η εμβάθυνση σε αυτήν ακριβώς την ενότητα μέσα από την πρακτική της κίνησης και της εστίασης της προσοχής στο σώμα μας και στο αντικείμενο της τέχνης μας.

Φυσικά η εν λόγω ενότητα δεν είναι τελείως χαμένη και όλοι μας τη βιώνουμε σε στιγμές όπως πχ. όταν παίζουμε η αυτοσχεδιάζουμε και πραγματικά το παίξιμο πάει τόσο καλά που φαίνεται σαν να ξεπερνούμε τις δυνατότητες μας, εκπλησσόμαστε ευχάριστα

και νιώθουμε πληρότητα . Όταν όμως ξαναρχίζει η καθημερινότητα, η πολύωρη μελέτη, οι συνήθεις δραστηρίοτητες μας, η ενότητα χάνεται και το μόνο που μένει είναι η μνήμη της καλής μας στιγμής. Αυτη φυσικά η μνήμη είναι ιδιαίτερα σημαντική για τον απλό λόγο ότι είναι η μνήμη της κατάστασης την οποία επιζητούμε . Είναι η μνήμη του στόχου μας στον οποίο μπορούμε να φτάσουμε ασκώντας το σώμα μας και την προσοχή μας.

Η ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ

Το πρωταρχικό μας εργαλείο είναι η παρατήρηση. Παρατηρούμε τη στάση μας όταν καθόμαστε με το όργανο μας Μια επισκόπηση όλου του σώματος μας βοηθά να αναγνωρίσουμε τα σημεία στα οποία συγκεντρώνεται ένταση και να τα χαλαρώσουμε καθώς και να κάνουμε διορθώσεις στη στάση μας έτσι ώστε να βρούμε και να εγκαθιδρύσουμε την άνεση μας. Παρατηρούμε την αναπνοή μας όπως κι αν είναι. Παρατηρούμε τον εαυτό μας από ψηλά περιλαμβάνοντας ότι κάνουμε στο οπτικό μας πεδίο. Αυτό προκαλεί μια ανοδική τάση στη σπονδυλική μας στήλη. Παρατηρούμε την κίνηση όλου του σώματος κατά τη διάρκεια του παιξίματος και αναγνωρίζουμε τα σημεία στα οποία ΄΅μπλοκάρει΅. Παρατηρούμε σε τι κατάσταση βρίσκεται το σώμα όταν κάνουμε λάθος όσο ασήμαντο κι αν είναι αυτό και με αυτόν τον τρόπο μετατρέπουμε το λάθος από εχθρό σε δάσκαλο μας. Παρατηρούμε το σώμα όταν η μουσική ρέει καλά. Η παρατήρηση μας οδηγεί στην αντίληψη της σχέσης της κίνησης του σώματος μας με τη ροή της μουσικής μας. Όσο πιο αβίαστη είναι αυτή η κίνηση μας τόσο ουσιαστικότερη είναι η έκφραση μας και όχι μόνο όσο αφορά τη μουσική αλλά και σε οποιαδήποτε πράξη της ζωής μας

Η ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗ ΣΤΗΛΗ

Αληθινά μια λυγερή πλάτη δίνει μακροζωία΅. Ο καθένας μπορεί να καταλάβει πόσο αληθινό είναι αυτό το κινέζικο ρητό και πόσο σημαντική είναι η σπονδυλική στήλη για την κίνηση μας. Από την σπονδυλική στήλη ξεκινούν όλα τα νεύρα ,στηρίζει τον κορμό μας , όταν είναι ¨ανοικτή¨ τα εσωτερικά όργανα μας δεν πιέζονται και το σύστημα που ονομάζουμε οργανισμό λειτουργεί αρμονικά. Ταυτίζεται με τον κεντρικό μας άξονα πάνω στον οποίο στηρίζεται ο κορμός και γύρω από τον οποίο περιστρέφεται το σώμα και κατ΄ επέκταση η ζωή μας. Είναι λοιπόν πρωταρχικό να φροντίζει κανείς την καλη κατάσταση της. Συστήματα σωματικής άσκησης όπως το Ται τσι η η Γιόγκα δίνουν μεγάλη σημασία στην χαλάρωση και την ενδυνάμωση της και διαθέτουν πληθώρα ασκήσεων γι αυτό το σκοπό.

ΠΑΙΧΙΔΙΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ.

Καθόμαστε με το όργανο μας, ελέγχουμε τη στάση μας, κοιτάζουμε ΅αφ υψηλού΅ αυτό που κάνουμε. Αυτό κάνει το κεφάλι και τη σπονδυλική να τείνουν προς τα πάνω, δίνει μια κλίση προς τα μέσα στο πηγούνι και διανοίγει τον αυχένα. Το οπτικό μας πεδίο περικλείει και τα δυο χέρια. Η χαλάρωση κυλάει προς τα κάτω μαζί με την αίσθηση του βάρους μας. Οι ώμοι και ο κορμός μας κρέμονται από την σπονδυλική στήλη. Αισθανόμαστε την ακινησία από την οποία ξεκινάει η κίνηση μας. Αυτή η ακινησία ταυτίζεται με τη σιωπή από την οποία ξεκινάει η μουσική και στην οποία καταλήγει. Αφουγκραζόμαστε τη σιωπή αυτή και παρατηρούμε τι συμβαίνει μέσα της. ¨Ακούμε΅ τη σιωπή ανάμεσα στις νότες. Αυτό εκτός από το ότι χαλαρώνει και εστιάζει το νου μας, μας κάνει να ακούμε τους ήχους πιο καθαρά.

Παίζουμε νότες και τις αφήνουμε να ηχούν. Παρακολουθούμε το ταξίδι τους προς τη σιωπή που είναι και η αφετηρία τους, κατά προτίμηση με τα μάτια κλειστά. Ακούμε τη νότα να πάλλεται όχι μόνο μπροστά μας άλλα μέσα σε όλο το χώρο, πίσω, πάνω, κάτω, δεξιά,αριστερά την ακολουθούμε έξω από αυτόν ως εκεί που μπορεί να φτάσει ο ήχος της και μακρύτερα ακόμη, τη φανταζόμαστε να ΅ζει΅ακόμη και όταν έχει σβήσει. Πέντε λεπτά την ήμερα έχει σαν αποτέλεσμα να ακούμε καλύτερα τις διάρκειες των φθόγγων ακόμη και των πιο γρήγορων είτε ανήκουν σε εξωτερικές φωνές είτε σε εσωτερικές. Επίσης ηρεμεί , εστιάζει το νου μας και διευρύνει την αντίληψη. Καλλιεργεί επίσης την ικανότητα να παρακολουθούμε καλλίτερα την εξέλιξη της ερμηνείας μας. Βελτιώνει τέλος την ικανότητα στο κούρδισμα.

ΧΑΛΑΡΩΣΗ

Όταν μιλάμε για χαλάρωση εννοούμε για την ακρίβεια τη χαλαρή κίνηση. Η χαλαρή κίνηση είναι πιο ισχυρή, γρήγορη, ακριβής και παράλληλα απαλή και αβίαστη. Η κίνηση αν δεν πηγάζει από ένα χαλαρό σώμα ΅φρενάρει΅ Όλο το σώμα πρέπει να λειτουργεί σαν μαστίγιο. Μαλακό, και ελαστικό έτσι ώστε η κίνηση ξεκινά από τα πόδια και να ρέει μέχρι τα δάκτυλα που κτυπούν η πατούν τις νότες. Όταν συμβαίνει αυτό δεν παίζουμε με τα δάκτυλα άλλα με όλο το σώμα μας που μπαίνει σε ρυθμό. Τότε παίζουμε χορεύοντας. Ένα καλό παράδειγμα είναι οι ροκάδες που είναι παίκτες που σηκώθηκαν από τις καρέκλες τους και απελευθερώθηκαν απο το ΅στήσιμο΅, κάτι που είναι μεγάλη ανάγκη για τον καθένα από μας παρόλο που παίζουμε καθιστοί η σε κάποια συγκεκριμένη στάση. Χορεύουμε εσωτερικά και παρόλο που ο χορός αυτός δεν φαίνεται τον νιώθουμε, και αν παρατηρήσουμε θα δούμε να συμβαίνει αυθόρμητα εκείνες τις στιγμές που παίζουμε καλά. Να λοιπόν ένας λόγος να χορεύει κανείς σε κάθε ευκαιρία κατά προτίμηση αυτοσχεδιαστικά Ζήτω λοιπόν τα πάρτι

Η ΚΟΙΛΙΑ

Τρία δάκτυλα κάτω από το ύψος του αφαλού βρίσκεται το σημείο που αποθηκεύεται η ενέργεια μας. Οι κινέζοι το αποκαλούν Ταν ντιεν και από εκεί ξεκινάει κάθε κίνηση που κάνουμε από το να ξυστούμε μέχρι το να χορέψουμε. Συμπίπτει με το σημείο του κέντρου βάρους του σώματος. Φυσικά όλη η περιοχή της κοιλιάς είναι ζωτικής σημασίας για την καλή λειτουργία του σώματος μας και την αρμονική κίνηση που χρειαζόμαστε και θα πρέπει να τη διατηρούμε χαλαρή στη διάρκεια του παιξίματος παρακολουθώντας την κατά διαστήματα και χαλαρώνοντας την οπότε διαπιστώνουμε να ειναι σφιγμένη, κάτι που συμβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις που κάνουμε λάθος η όποτε δεν αισθανόμαστε άνετα με το έργο που παίζουμε.

Η ΑΝΕΣΗ ΜΑΣ

Όταν καθόμαστε στο κάθισμα μας και βρισκόμαστε με το όργανο μας τις περισσότερες φορές η ενότητα της κίνησης μας διακόπτεται είτε από κάποιο λάθος της στάσης μας που μας έχει γίνει συνήθεια, είτε από κούραση λόγω της πολύωρης μελέτης, είτε από την καθιστική ζωή που κάνουμε, η από διάφορους άλλους λόγους. Το σώμα τότε μοιάζει να χωρίζεται στα δυο και το αποτέλεσμα είναι να ΅βαραίνει΅και να χάνει την ενότητα του .

Αυτό προκαλεί εντάσεις γιατί το σώμα ΅αγωνίζεται΅για να αντεπεξέλθει στην κουραστική διαδικασία της μελέτης και δεν είναι λίγες οι φορές που η μελέτη μοιάζει με αγγαρεία.

Ας νιώσουμε λοιπόν ότι το σώμα απλώς ακουμπά στο κάθισμα και μην το αφήνουμε να ΅ρουφιέται΅ από αυτό. Εχει σημασία και η επιλογή του καθίσματος. Το βασικό κριτήριο γι αυτήν την επιλογή όπως και για τη στάση μας είναι η άνεση μας. Δεν μπορούμε να κινηθούμε σωστά αν δεν βρισκόμαστε σε άνεση. Άνεση μέσα στην οποία το σώμα θα πρέπει να νιώθει και να είναι χαλαρό, ελαστικό, και σε επαγρύπνηση, έτοιμο να κινηθεί ανά πάσα στιγμή σε οποιαδήποτε κατεύθυνση σαν το σώμα ενός αιλουροειδούς. Άνεση μέσα στην οποία ησυχάζει ο νους, λειτουργεί με ήρεμη ροή, συντονίζεται πιο εύκολα με το σώμα και τα αντανακλαστικά μπορούν να λειτουργήσουν γρήγορα αντιμετωπίζοντας οτιδήποτε μπορεί να προκύψει πιο αποτελεσματικά. Άνεση μέσα στην οποία διαλύονται σταδιακά φόβοι, αγωνίες και ότι μπορεί να παρεμποδίσει τον συντονισμό νου και σώματος στη διάρκεια του παιχνιδιού μας με τη μουσική. Σιγά σιγά την άνεση αυτή θα τη δούμε να διαχέεται και στις υπόλοιπες εκδηλώσεις μας, μια και η τέχνη που υπηρετούμε καθορίζει σε μεγάλο βαθμό όλους τους τομείς της ζωής μας. Η άνεση λοιπόν είναι αναγκαία για την καλύτερη λειτουργία μας γι αυτό ας ξεκινήσουμε από τώρα να την καλλιεργούμε.

ΤΟ ΡΙΣΚΟ

Όταν παίζουμε μουσική ζούμε σε κατάσταση ρίσκου. Ρισκάρουμε σε κάθε νότα και αυτό μας δημιουργεί εντάσεις, που σωματοποιούνται. Επίσης, το ρίσκο αυτο, μας ωθεί σε ψυχολογικές διακυμάνσεις όπως για παράδειγμα μια μερα νιώθουμε καλά με αυτό που κάνουμε και την άλλη μέρα αν κάτι δεν πάει καλά αισθανόμαστε απογοήτευση η ότι είμαστε άχρηστοι, η μπορεί τη μια στιγμη να αναρωτιόμαστε τι τα θέλουμε εμείς αυτά και την άλλη να νιώθουμε σαν θεοί. Η κατάσταση αυτή του ρίσκου ξυπνά φόβους και ανασφάλειες. Αυτό προκαλεί ψυχική κόπωση που κι αυτή σωματοποιείται. Ανασφάλειες για το αν είμαστε καλοί η όχι η για το πως θα μας κρίνει το κοινό κλπ.

Όλα αυτά είναι αναπόφευκτα. Μάλιστα αν προσπαθήσουμε να τα αποφύγουμε, συνήθως με τη λογική σκέψη, όχι μόνο δεν λύνεται το πρόβλημα αλλά είναι πιθανόν να εμφανιστούν ξανά πιο έντονα.

Θεωρώ ότι πρέπει,σαν πρώτο βήμα να αποδεχτούμε την ύπαρξη όλων αυτών μέσα μας. Η καλύτερη στάση να κρατήσουμε είναι η στάση του παρατηρητή. Να βρούμε ένα σημείο μέσα μας από το οποίο να παρατηρούμε τον εαυτό μας μέσα στο θόρυβο αυτών των εντάσεων. Ένα σημείο στο οποίο χαλαροί και ήρεμοι παρακολουθούμε ότι μας συμβαίνει χωρίς να επεμβαίνουμε. Πρόκειται για μια υπέρβαση προς τον εαυτό μας που μακροπρόθεσμα μας δυναμώνει ψυχικά και μετατρέπει την ενασχόληση μας με το παίξιμο της μουσικής σε μια διαδικασία αυτογνωσίας.

Από εκεί βλέπουμε ότι είμαστε αυτό που είμαστε και τίποτε παραπάνω η τίποτε παρακάτω. Κάνουμε αυτό που κάνουμε και τίποτε άλλο το αποδεχόμαστε και πορευόμαστε. Το κοινό γίνεται αγαπητό και όχι εχθρός, σύμμαχος και όχι κριτής. Η συναυλία γίνεται γιορτή και μυσταγωγία και όχι δοκιμασία. Η μελέτη γίνεται διασκέδαση και όχι αγγαρεία. Παρακολουθούμε τη βελτίωση μας, το σώμα μας γίνεται εργαλείο που όσο καλύτερα το ακούμε τόσο καλύτερα ανταποκρίνεται. Σιγά σιγά ξαναγυρίζουμε στην αίσθηση που είχαμε στα πρώτα βήματα μας. Σε αυτή τη χαρά που νιώθαμε ξένοιαστοι αρχάριοι μαθητές που παίζαμε το πρώτο μας κομμάτι. Την ξανανιώθουμε αλλά αυτη τη φορά με γνώση. Βιώνουμε την ώριμη πια ελευθερία και ικανοποίηση στο παιχνίδι μας με τις νότες και τους ρυθμούς σε όλο και καλύτερη επαφή με το μέσα μας γιατί παίζουμε με ψυχή νου και σώμα εναρμονισμένα και συντονισμένα όπου η έκφραση ρέει ανεμπόδιστα.

Η ΥΠΕΡΒΟΛΗ

Ας μην υπερβάλουμε. Η υπερβολική μελέτη κουράζει, η υπερβολική σκέψη μπερδεύει το νού, το υπερβολικό άγχος μας καθηλώνει. Η υπερβολή οδηγεί στο αντίθετο αποτέλεσμα.

Θα πρέπει κάνεις να βάζει μέτρο σε ότι κάνει και δεν εννοώ μέτρο με την έννοια της εγκράτειας αλλά με την έννοια του ρυθμού. Αν το κάνει κάποιος αυτό θεωρώ ότι ζει αυτά που επιλέγει στις σωστές ποσότητες τις σωστές στιγμές. Ακόμα και όταν υπερβάλει το κάνει με καλό ρυθμό. Αυτό είναι κάτι που το διδάσκει η ίδια η τέχνη που υπηρετούμε. Ένα καλό έργο έχει καλές συμμετρίες και αναλογίες που ισορροπούν την ολότητα του και μάλιστα όταν εμφανίζεται κάποια ασυμμετρία στο κατάλληλο σημείο αυτή ενισχύει τη γεύση του μέσω της έκπληξης που προκαλεί και ανανεώνει το ενδιαφέρον βάζοντας μας σε αναμονή που μας αφυπνίζει. Έχει τα πάντα στις σωστές ποσότητες. Ένα καλό έργο λοιπόν είναι ένα μάθημα για τη ζωή μας και για τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουμε αυτά που αγαπάμε να κάνουμε.

ΠΡΕΠΕΙ;

Βομβαρδισμένοι από τα ¨πρέπει¨ από την παιδικη μας ηλικία ερχόμαστε σε επαφή με τη μουσική και σιγά σιγά όλα αυτά τα ¨πρέπει¨ μπαίνουν και στην εντός μουσικής ζωή μας. Πρέπει να μελετήσω για το μάθημα, πρέπει να κάνω ασκήσεις, πρέπει να κοιμηθώ νωρίς, κλπ. κλπ. Η μελετη βεβαια ειναι αναγκαία αλλά αν νιώθουμε την καταπίεση του πρέπει, χάνουμε τελικά το νόημα της και τη χαρά που μπορεί να μας δίνει. Η αυτοπειθαρχία και το να ακολουθεί κανείς ένα πρόγραμμα είναι βέβαια απαραίτητα όμως μην ξεχνάμε ότι η μελέτη είναι μια διαδικασία έρευνας, όχι μόνο της μουσικής αλλά και του εαυτού μας. Πρόκειται για μια έρευνα που έχει σκοπό να μας απελευθερώσει και όχι να μας περιορίζει καθημερινά, να μας ηρεμεί και όχι να μας αγχώνει, να μας κάνει να νιώθουμε καλλιτέχνες και οχι πρωταθλητές, να μας απαλλάσσει από ανταγωνιστικές και επιδεικτικές διαθέσεις, και να μας οδηγεί στην απλότητα και στη σεμνότητα. Όργανο γίνεται το ίδιο μας το σώμα, παίκτης ο νους μας, χορευτής η φαντασία μας, και ακροατής ο εαυτός που παρατηρεί. Έτσι απαλλαγμένοι από τα περιττά και άχρηστα, γεμάτοι ενέργεια πορευόμαστε στα μαγευτικά βασίλεια των ήχων ανοιχτοί και γεμάτοι θαυμασμό, συναισθανόμενοι την ύπαρξη μας, συμπαρασύροντας όποιον τύχει να ακούει.

ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ

Όσο ησυχάζουμε και χαλαρώνουμε οι διάφορες εντάσεις και οι αίτιες τους γίνονται πιο ευδιάκριτες. Πιθανόν είναι λοιπόν να πέραση κανείς ένα διάστημα αυθόρμητης ψυχανάλυσης. Είναι επίσης πιθανό να εκδηλωθούν συσσωρευμένες εντάσεις η να ξυπνήσουν μνήμες, βιώματα ,φόβοι καταγραμμένα στο υποσυνείδητο η να νιώσουμε εκνευρισμό κλπ. Το αφήνουμε να συμβεί χωρις ανησυχία. Συνεχίζουμε την αυτοπαρατήρηση μέχρι να εκτονωθούν οι εντάσεις. Έτσι κι αλλιώς παρατηρούμε όλες τις πλευρές μας, και τις ευχάριστες και τις δυσάρεστες. Πάλι όμως η τέχνη μας μπορεί να μας διδάξει μια και με τη μουσική μπορούμε να εκφράσουμε τα πάντα, από τη χαρά ως τη θλίψη, από τη γέννηση ως το θάνατο, από τη ζωη του μικρού λουλουδιού ως την κίνηση του σύμπαντος . Στη συνεύρεση μας με τη μουσική αναζητούμε την αρμονία και την ισορροπία που τελικά αντανακλούν μέσα μας. Έτσι εμβαθύνουμε και δυναμώνουμε σταδιακά καθώς γινόμαστε όλο και πιο ανοικτοί σωματικά και ψυχικά προς τον εαυτό μας και τον κόσμο. Ταυτιζόμαστε ολοένα και περισσότερο με το χορό και το τραγούδι της δημιουργίας υπάρχοντας ταυτόχρονα και στον ήχο και στη σιωπή.

ΜΑΓΕΙΑ

Συντονίζοντας νου και σώμα σιγά σιγά συσσωρεύουμε ενέργεια που ακτινοβολεί καθώς διαχέεται στην παρουσία μας. Γινόμαστε πιο αποφασιστικοί και σίγουροι, ήρεμοι μέσα στην δύσκολη και έντονη κατάσταση της εκτέλεσης της μουσικής που θυμίζει ακροβασία, διατηρώντας ισορροπία σε κάθε στιγμή. Ενέργεια που αναβλύζει αυθόρμητα και συνοδεύει τους ήχους φτάνοντας μαζί τους στις ψυχικές περιοχές των ακροατών. Ενέργεια που εν τέλει είναι σημαντικότερη από την δεξιοτεχνία η την ποιότητα του ήχου.

Όταν κάποτε κάποιος αυτοκράτορας ζήτησε από ένα δάσκαλο του Ζεν να τον διδάξει, αυτός έπαιξε με το φλάουτο του μια νότα. Ο αυτοκράτορας φωτίστηκε και η νότα έμεινε μέχρι σήμερα στην περιοχή του θρύλου. Να λοιπόν ο στόχος. Να παίζουμε τέτοιες νότες η τουλάχιστον να το προσπαθούμε η μάλλον καλύτερα να μην το προσπαθούμε. Αυτά τα μάγια πιάνουν όταν γίνονται αυθόρμητα.

Διάλειμμα

Κάτι, έτσι, για διάλειμμα με καφεδάκι!
e.s.t. When God Created the Coffeebreak (live).

Hi-fi και αυτογνωσία

Πληροφορίες και κριτικές για hi fi και πως η αναζήτηση της υψηλής πιστότητας μπορεί να γίνει μια διαδικασία αυτογνωσίας. Πατήστε εδώ !